قـلمیِ  ســیاه بـر سـپیدی ایــن کــاغذ بـی جــان مـــی لـغزد؛و دل از او می نـویسد؛

دل در پــی او مــیرود و او در پــی مـــن؛

عــاشـقی را پــیشه کــردم و دوســت داشــتن را تــوشه ی راه؛ تـــرانه ی صـــدایش را مــلودی

تــرانه هـایم کــردم؛

تــصویر نـگاهــش را بـر پنجــره ی چشــمانم قــاب گـــرفتم؛

از او دور بــودم و بـا فـــاصله ها جــنگیـدم؛بـی او بــودن هــا را تــاب آوردم؛

دلــتنگی هــا را صــبوری کــردم؛

اســتجابــت عـــاشقانــه هــایم را از تــو خــواستم؛

امــا خــدایا...

چــگونه بـخوانمت که بــنگری دلــتنگی هــایم را؟! حــس کــنی غــم هـایم را و لـمس کـنی تـنهایی هــایم را؟!

کــه بــدانی عــاشقانـه دوسـتش دارم؟! بــدانی تــصـور نـداشتنش و بـه دیــگری سـپردنـش

چــقـدر عـــذابــم مــی دهد؟!

پــلک هـای خــسته ام را کــه می گـــشایم،چــیزی در وجــودم می شــکند،

نــگاهـم بـه نقــطه ای گـــره می خــورد،

دو قــطره اشــک از روی گونــه هــایم ســر می خورنــد

و در مــیان هــــزاران قــطره ی بـی قــرار گــم می شـوند؛

هــمچون مــن کــه در مــیان هـــزاران راه نـــرفتــه و رفــتـه گـــم شــده ام...

دســتانم را بگــیر؛رهــا مـــکن ایــن گــمشده ی خــسته را؛ او را از مــن مـگیر؛

کـه زنـدگی بی او و عــشقش،پــایـان روزهــای عــاشـقانه مــن اســــت؛

پــایــان روزهــایی کــه دیــگر دوســتشان نــخواهم داشــت...

  مـــــــــرد من

زن اگر شیـــــطنت نکند

اگر بـــــــــرای گریه، دلتنگی،

خستگی به آغوشـــــــت پناه نیاورد

اگر تمام حرفهایش را برای تو نــــــگوید

اگر حسادتش را از روی بزرگی عشـــــــقش نبینی..

اگر صدایـــــش دلت را نلرزاند

که زن نیــــــــست

زن سراسر ناز اســــــــت و نیــــاز

و تو مـــرد تو اســـــطوره زندگی زنی هستی که من باشم

پســَر ايرانــے!!

اين بار اگــَر زטּ زيبارويــے رـا ديدے ؛

هَوسـ رـا زنــده بـﮧ گــور كن وُ خدا رـا شكر كن براے خلق اين زيبايــے!

زير باراטּ اگــَر دُخترے رـا سَوار كرديد ؛

جاے شُماره بـﮧ او امنيت بدهيد وَ او رـا بـﮧ مَقصد مورد نـَـظرش برسانيد ،

نـﮧ بـﮧ مقصَد مــورد نظرتـاטּ !

هنگامـ وُرود بـﮧ هَر مكانـے ؛ با لبخند بگويـيد : اول شما !

دَر تاكسے ، خودتاטּ رـا بـﮧ در بچسبانيد ، نـﮧ بـﮧ او !

بگذاريـد زטּ ايرانے وقتـے مـَرد ايرانـے رـا در كوچـﮧ خلوت مے بيند ؛

احساس امنيت كند نـﮧ ترس !

کاش من گاهی مرد بودمــــــــــــــــ

میشد تنهاییم را...به خیابانـــــــــــــــــــــــ بیاورم...

سیگاری دود کنم ونگرانـــــــــــــــــــــ نگاه های مردم نباشم

کاش من گاهی مــــــــــــــــــــرد بودم

میشد شادی امــــــــــــــــــــــــ را...به کوچه ها بریزم...باصدای بلند بخندمــــــــــــــــــ

و هیچ ماشینیــــــــــــــــــــــ...برای سوار کردنم...ترمـــــــــــــــــــــز نکند...!

مردانی را میشناسم که هنگام عصبانیت

داد نمیزنند

ناسزا نمیگویند

نمیزنند

نمیشکنند

تهمت نمیزنند

کبود نمیکنند

خراب نمیکنند

تنها سیگاری روشن میکنند و در آن میسوزانند تمام خشم خودرا

تا مبادا به کسانی که دوستش میدارند از گل کمتر گفته باشند..

تقدیم به تمام مــــــردان مـــــــرد

مخاطب خاص ندارد.

 
مرد من!
مرد خوب من!
تو با سخاوتمندی خاص خودت، منو توی مهربونیات غرق کردی و بهم این فرصت رو دادی
 تا بی نظیرترین حسهای روی زمین رو با تو تجربه کنم.
 تو عمق وجودم رو درک کردی و دوست داشتنت رو نثار همه من کردی؛
من خوب و من بد. تو با اون آرامش آسمونیت،
پناهگاه همه بغضام شدی.
تو بهم ایمان دادی که هنوز هم عشق وجود داره و میشه عاشق شد...
حمایت نرم دستات، حرفای عاشقانه عمق نگات،
صداقت خواستنی صدات و همراهی بی دریغ وجودت،
بهم این اجازه رو میده که خودم رو خوشبخت ترین بدونم.
خوشحالم که عشق  مردی  مث تو رو به دلم راه دادم ،
خوشحالم که دوستت دارم رو در همه شرایط هاازت
شنیدم ،حتی زمانی که کیلومترها  از هم دوریم ....
خوشحالم که دوست داشتنت رو در عمل هم میبینم و باورم رو بیشتر میکنه
از همینجا تا آخر عمرم دوستت خواهم داشت....